DOS DÍAS EN NAIKOLAN-KUPANG.

Naikolan, es un distrito a las afueras de Kupang, al que nos fuimos a pasar dos días gracias a la hospitalidad de Julian.

A Julian nos lo habíamos encontrado una tarde por las calles de Kupang, y nos dijo que quería ser nuestro amigo. Yo acepte de inmediato tamaño ofrecimiento, no todos los días alguien te ofrece lo mas valioso de la vida de una forma tan pagana.

Tras quedar varias tardes en Kupang , finalmente nos invitó a su casa familiar y a conocer de paso a sus amigos, su familia y su increíble y adorable barrio.

Naikolan es uno de esos lugares donde la hospitalidad y generosidad van agarradas de la mano, allá por donde pasáramos eramos invitados a café, arak (orujo de estos lares) o a mascar nuez de betel, algo que hace una gran mayoría de la gente aquí y que te deja la boca roja como si estuvieras sangrando.

Aquí en Naikolan, se ha quedado un trocito de mi, por el amor que he sentido con toda esa humilde gente que nos hemos encontrado y con la que hemos compartido risas y buenos momentos; los niños como siempre nos han llenado los recuerdos de divertidisimos momentos y los mas mayores de ternura y curiosidad.

Naikolan es también ya nuestro barrio.....¡donde la primera noche tiraron fuegos artificiales en nuestro honor!!! increíble esas sensaciones que te regala la gente.

bettel nut

On the streets of Kupang we met so many people, but one of them- Julian, became our friend. After knowing us just for a few moments he invited us to stay at his house with his family. We could not say no to this generous invitation! He lives in a quiet quarter of Kupang called Naikolan. It seems to be at the countryside rather than a part of a big city. 
We met Julians friends and family, got invited to a traditional house to taste the betel nut (Hector made the honour). When walking around Naikolan, we felt yet again like stars. Everybody was greeting us with the biggest smiles and asked to take a picture with us.
 Moments, like these spent in Julians house with his family and friends, are the ones we cherish the most. Meeting the real people, seeing how they live and experience their hospitality has no price.

Na ulicach Kupang poznaliśmy wiele osób, jeden spośród nich został naszym przyjacielem. Już po kilku minutach znajomości zaprosił nas do siebie. Julian mieszka na przedmieściach Kupang, które przypominają raczej spokojną wioskę, niż dzielnicę dużego, tłocznego miasta. Naikolan przywitało nas całymi tłumami mieszkańców wybiegających na ulicę aby rzucić "Hello, how are you, mister?" lub "Where you from?" lub sfotografować się z nami.
Mieliśmy okazję zobaczyć tradycyjne chaty, jedną z nich nawet odwiedzić. Hectorowi przypadł zaszczyt rzucia betelu ze starszyzną. Zaszczytu nie zazdroszczę, choć zabawnie wygladają takie grupki ludzi namiętnie przeżuwające kawałki korzenia a potem spluwające czymś, co przypomina krew. No i te czerwone usta:)
Poznaliśmy rzyjaciół i rodzinę Juliana. Mogliśmy uczestniczyć w codziennych zajęciach, gotowaniu, praniu... załapaliśmy się nawet na partyjkę dzielnicowego bingo. Przede wszystkim cieszyliśmy się po prostu byciem między ludźmi i ich niesamowita gościnnością!

Btw. how many times you got welcomed somewhere with fireworks?/ Powitanie z fajerwerkami- specjalnie dla nas:)/  La bienvenida de los amigos de Julian- con fuegos artificiales:)