Nos decidimos a ir a las "Islas del Maíz" las Corn Islands, dos islas situadas en el caribe nicaragüense, en lo que es la Región Autónoma del Caribe Sur para tratar de descubrir sus encantos.
Estas islas fueron "descubiertas" por C.Colón en su último viaje a estas tierras allá en 1504 y posteriormente fueron durante un largo periodo un protectorado ingles entre los años 1655 y 1894, en los que los piratas hicieron de estas islas parte de sus travesía. Mas tarde en 1914 un tratado llamado Bryan-Cahmorro otorgó las islas a EE.UU, bajo un régimen de arrendamiento, hasta que en los años 70 finalmente recupero su soberanía nicaragüense. Hoy en día sus pobladores siguen reclamando una cierta autonomía al estado nicaragüense.Estas islas estan pobladas en su mayoría por garífunas y aborígenes miskitos.
De como llegamos hasta aquí hablaré mas tarde, porque fue una aventura en si en toda regla.
Pero cuando atravesamos el Caribe y conseguimos llegar a Big Corn Island, ya teníamos nuevos amigos, con los cueles habíamos compartido las desdichas de la travesía hasta sus adoradas islas. Y ellos fueron grandes participes de nuestros días en estas remotas y hermosas islas en las que el inglés criollo y el ritmo caribeños son la melodía a seguir si uno quiere integrarse rápido.
Nuestros amigos de travesía, Jesús y Migdalia fueron unos grandes anfitriones, invitándonos a su finca a pasear y sobre todo a disfrutar en familia del plato típico de la isla el "run down" o rondón, que es una sopa de tubérculos, plátanos, bananos, pescado y langosta en leche de coco, una autentica delicia. Ademas de hacernos de guías en la isla y ayudarnos en todo lo posible.
En Big Corn Island estuvimos como una semana, acampados en el jardín de una fabulosa familia y disfrutando de la compañía de nuestros compañeros de aventuras, Kasia y Sebastian.
Esta isla, la mas grande de las dos, nos ofreció maravillosas playas, amaneceres y atardeceres caribeños, paseos kilométricos sin rumbo fijo o baños apacibles entre los colores azul del mar y las reflectantes arenas blancas de sus orillas. Esta isla nos dio tranquilidad y nuevas amistades, que al fin y al cabo es lo que uno viene a buscar a una isla lejana.
Aquí conocimos entre otros a Ramón , un gallego puro corazón y generosidad con el cual pudimos disfrutar de algunas cervezas, comidas copiosas y charlas amenas.
Por lo tanto Big Corn fue una isla llena de aventuras y amigos y un lugar donde poder descansar y agradecer al viaje habernos llevado hasta allí.
Big Corn Island is the bigger island (duh..) of the two Corn Islands on the Caribbean Coast of Nicaragua. The islands have been ¨discovred¨ by Columbus on his last trip to India;) Then the Islands, along with the whole eastern nicaraguan coast, called Mosquito Coast, were under the british protectorate for 160 years (1655-1860). During this time, the islands were a haven for the carribean pirates. Shortly after the islands got annexed to Nicaragua, the USA got the rights to the Corn Islands for 99 years under the Bryan- Chamorro Treaty in 1914. The US had the rights to use the islands until 1971, but they never really made use of this law.
This complicated history makes the local people quite independent from the rest of the cou ntry. There are also requests to make the islands an authonomical territory.
The people living on the islands are mostly garifuna, creole and miskitos.
Big Corn, with the areal of around 10 square km and population of about 6200 people is the more urbanized and less turisty of Corn Islands. While most of the tourist head directly to the Little Corn, we decided to stay on Big Corn. We stayed here also before we left the islands, which altogheter made about a week.
The island is beautiful. It has a few amazing beaches with perfectly cristalline water, palm trees and white, delicate sun. You can snorkel with mantas here. You can go for walks around the island- it´s a long but nice walk, with views over the Caribbean Sea, through the fisherman neighbourhoods and the little airport. You can also cross the island, climb on the hill and see everything from another perspective or take a walk along the road that cuts the island in two, and see the ugly side of the place... Actually, the nature on the inner part of the island is amazing... forests, big fields with beans, pastures and banana and coco plantations. There is one big stinky problem though. On the road, which btw was built by the island government, the municipality allows to dump garbage! Yes a big, smelly, wild landfill, in the middle of the road, which now is im possible to use for vehicles. Far away from the eyes of tourists who only stay at the beaches. A landfill that is there, although the island actually has all the machines necessary to recycle. They are hidden unpacked somwhere on the island because of beaurocratic issues.
We camped here in the backyard of a local family, at Casa Blanca, with the most beautiful view over the sea. Yeps. We just needed to wake up and cross the street to be at the beach. ALso the family that hosted us was wonderful, they allowed us to use their kitchen, we had some really nice long evening chats with them, and they always won playing cards with Hector:)
Already on the day when we arrived we felt like coming home. We already knew some people. After the long trip filled with adventures (we will write about that later) we have made many friends. SOme of them were locals like Migdalia and Jesus, and others were tourists like us.
Migdalia and her family invited us to spend a day at their land in the middle of the island. They showed us around places, that most of the tourists don´t get to see otherwise. They have made a wonderful feast for us. Migdalia prepared handmade cheese, showed us how to cook some local dishes with the islands crown dish called ¨run down¨, a thick coconut soup with local veggies like plantains, yuca, tequisque or malanga and with whole fish and lobster.
We have spent two lovely days together on their farm, eating fruits directly from the trees,, drinking lots of coconut water, searching for wild animals (like tarantulas!) and listening to stories about life on corn islands.
Migdalia, Oscar, his brother Jesus and children Lily and Sindey became our family for these few days. Thank you so much guys, it was great to have crossed paths!
We also met three Catalunyan girls: Sandra, Lourdes and Judith and the Spaniard Ramon and a really big bunch of other people we crossed on the boat and then again several times on the Big Corn. We stayed together with Kasia and the Colombian Sebastian, having night picnicks in the moonshine at the beach and lazy days in the sunshine in the perfectly blue water.
CORN ISLAND- ISLAS DE MAIZ- Wyspy Kukurydziane.
Big COrn, czyli ¨Duza Kukurydza¨ ;) to wieksza z tych dwoch wysp na karaibskim wybrzezu Nikaragui.
Kolumb ¨odkryl¨ wyspy niechcacy podczas swojej trzeciej podrozy do Indii. Miedzy latami 1655 a 1860 wyspy, wraz z calym niemalze wschodnim wybrzezem Nikaragui byly pod brytyjskim protektoratem, choc w praktyce rzadzil tu ktos inny... mianowicie piraci;)
Krotko po zadekalrowaniu suwerennosci przez Nikarague, wyspy dostaly sie na 99 lat pod laskawa opieke Stanow Zjednoczonych, chociaz uzyskane w 1914r na mocy ukladu Bryan-Chamorro prawo do uzywania wysp w celach wojskowych nigdy przez Amerykanow nie bylo specjalnie egzekwowane a w 1971 roku stracilo swoja moc. Do tej pory czuc odmiennosc mieszkancow wysp, nie tylko dzieki wielkiej roznorodnosci rasowej (tubylcy to garfuna, miskitos i kreole) ale tez kulturowej. Mieszkancy Corn Islands domagaja sie autonomii od Nikaragui.
Duza wyspa ma zaledwie 10km kwadratowych i okolo 6200 mieszkancow. Jest tez bardziej zabudowana, sa tu samochody (wydaje sie ze wszystkie samochody sa tez taksowkami) ale tez mniej tu turystow a mieszkancy zyja przede wszystkim z rybolowstwa i lapania langust.
Na Big Corn spedzilismy w sumie okolo tygodnia (w dwoch ratach, przed i po wizycie na Little Corn). Zatrzymalismy sie pod namiotem, na podworku lokalnego hoteliku Casa Blanca. Rodzina, ktora nas goscila byla przemila, pozwalali nam uzywac do woli swojej kuchni (dajac lokalne porady w sprawie gotowania), opowiadali historie z zycia wyspy i (wy)grywali w karty z Hectorem.
Juz na statku, ktorym przyplynelismy, poznalismy caly tabun ludzi, ktorych pozniej spotykalismy na obu wyspach, czujac sie dzieki temu jak u siebie.
Najbardziej pamietnym bylo spotkanie z Migdalia i jej szwagrem Jesusem a pozniej z cala reszta rodziny, mezem Oscarem i dziecmi Lily i Sidneyem. Spedzilismy z nimi mnostwo czasu na ich farmie w centrum wyspy oraz zwiedzajac zakatki, gdzie turysci raczej nie docieraja. Zobaczylismy punkt widokowy na najwyzszym (i jedynym) wzniesieniu na wyspie, zrobilismy sobie konkretny trekking przez lasy, pola, platacje fasoli, bananow i kokosow oraz pastwiska i chaszcze, ktore bez maczety nie bylyby do przejscia.
Zjedlismy u nich na farmie kilka niesamowitych posilkow a Migdalia pokazala nam jak gotowac lokalne potrawy i robic ser. Cale popoludnie zajelo nam przygotowanie ru down, bardzo typowej gestej zupy z mleka kokosowego (recznie robionego z recznie scietych kokosow oczywiscie), zielonych platanow, tequiske, melangi i juki oraz ryba wrzucanych do nie w calosci i langust. Szczescia dipelnialy owoce prosto z drzewa i hektolitry wody kokosowej z zielonych kokosow.
Spacer przez centrum wyspy pokazal nam tez te niefajna strone... Mimo ze gdzies w wyspiarskich magazynachod kilku lat na zmontowanie czekaja maszyny do segregacji i reutylizacji smieci, odpady nadal laduja na dzikim wysypisku w srodku lasu. Urzednicy pozwalaja na to, mimo ze wysypisko uniemozliwia korzystanie z zasypanej odpadami panstwowej drogi...
Poza tym wyspa jest piekna. Mozna ja obejsc dookola. Wiekszosc tego dosc dlugiego, acz przyjemnego spaceru prowadzi ulica ciagnaca sie wzdluz plazy. Na szczescie nie jest ona zbyt ruchliwa. Druga strona wyspy to najpiekniejsze plaze, blektina, krystalicznie przejzysta woda i rybackie osady. Gdzies tutaj byl nasz oboz w Casa Blanca. Wystarczylo przejsc przez ulice i siup... bylo sie na plazy. A na plazy tuz obak naszej przydomowej co weczor popijalismy zimne piwo w swietle ksiezyca, bo sasiadka posiadajaca wiecznie pusty bar pozwalala nam przetargac stol i krzeselka prosto na plaze!
Estas islas fueron "descubiertas" por C.Colón en su último viaje a estas tierras allá en 1504 y posteriormente fueron durante un largo periodo un protectorado ingles entre los años 1655 y 1894, en los que los piratas hicieron de estas islas parte de sus travesía. Mas tarde en 1914 un tratado llamado Bryan-Cahmorro otorgó las islas a EE.UU, bajo un régimen de arrendamiento, hasta que en los años 70 finalmente recupero su soberanía nicaragüense. Hoy en día sus pobladores siguen reclamando una cierta autonomía al estado nicaragüense.Estas islas estan pobladas en su mayoría por garífunas y aborígenes miskitos.
De como llegamos hasta aquí hablaré mas tarde, porque fue una aventura en si en toda regla.
Pero cuando atravesamos el Caribe y conseguimos llegar a Big Corn Island, ya teníamos nuevos amigos, con los cueles habíamos compartido las desdichas de la travesía hasta sus adoradas islas. Y ellos fueron grandes participes de nuestros días en estas remotas y hermosas islas en las que el inglés criollo y el ritmo caribeños son la melodía a seguir si uno quiere integrarse rápido.
Nuestros amigos de travesía, Jesús y Migdalia fueron unos grandes anfitriones, invitándonos a su finca a pasear y sobre todo a disfrutar en familia del plato típico de la isla el "run down" o rondón, que es una sopa de tubérculos, plátanos, bananos, pescado y langosta en leche de coco, una autentica delicia. Ademas de hacernos de guías en la isla y ayudarnos en todo lo posible.
En Big Corn Island estuvimos como una semana, acampados en el jardín de una fabulosa familia y disfrutando de la compañía de nuestros compañeros de aventuras, Kasia y Sebastian.
Esta isla, la mas grande de las dos, nos ofreció maravillosas playas, amaneceres y atardeceres caribeños, paseos kilométricos sin rumbo fijo o baños apacibles entre los colores azul del mar y las reflectantes arenas blancas de sus orillas. Esta isla nos dio tranquilidad y nuevas amistades, que al fin y al cabo es lo que uno viene a buscar a una isla lejana.
Aquí conocimos entre otros a Ramón , un gallego puro corazón y generosidad con el cual pudimos disfrutar de algunas cervezas, comidas copiosas y charlas amenas.
Por lo tanto Big Corn fue una isla llena de aventuras y amigos y un lugar donde poder descansar y agradecer al viaje habernos llevado hasta allí.
Big Corn Island is the bigger island (duh..) of the two Corn Islands on the Caribbean Coast of Nicaragua. The islands have been ¨discovred¨ by Columbus on his last trip to India;) Then the Islands, along with the whole eastern nicaraguan coast, called Mosquito Coast, were under the british protectorate for 160 years (1655-1860). During this time, the islands were a haven for the carribean pirates. Shortly after the islands got annexed to Nicaragua, the USA got the rights to the Corn Islands for 99 years under the Bryan- Chamorro Treaty in 1914. The US had the rights to use the islands until 1971, but they never really made use of this law.
This complicated history makes the local people quite independent from the rest of the cou ntry. There are also requests to make the islands an authonomical territory.
The people living on the islands are mostly garifuna, creole and miskitos.
Big Corn, with the areal of around 10 square km and population of about 6200 people is the more urbanized and less turisty of Corn Islands. While most of the tourist head directly to the Little Corn, we decided to stay on Big Corn. We stayed here also before we left the islands, which altogheter made about a week.
The island is beautiful. It has a few amazing beaches with perfectly cristalline water, palm trees and white, delicate sun. You can snorkel with mantas here. You can go for walks around the island- it´s a long but nice walk, with views over the Caribbean Sea, through the fisherman neighbourhoods and the little airport. You can also cross the island, climb on the hill and see everything from another perspective or take a walk along the road that cuts the island in two, and see the ugly side of the place... Actually, the nature on the inner part of the island is amazing... forests, big fields with beans, pastures and banana and coco plantations. There is one big stinky problem though. On the road, which btw was built by the island government, the municipality allows to dump garbage! Yes a big, smelly, wild landfill, in the middle of the road, which now is im possible to use for vehicles. Far away from the eyes of tourists who only stay at the beaches. A landfill that is there, although the island actually has all the machines necessary to recycle. They are hidden unpacked somwhere on the island because of beaurocratic issues.
We camped here in the backyard of a local family, at Casa Blanca, with the most beautiful view over the sea. Yeps. We just needed to wake up and cross the street to be at the beach. ALso the family that hosted us was wonderful, they allowed us to use their kitchen, we had some really nice long evening chats with them, and they always won playing cards with Hector:)
Already on the day when we arrived we felt like coming home. We already knew some people. After the long trip filled with adventures (we will write about that later) we have made many friends. SOme of them were locals like Migdalia and Jesus, and others were tourists like us.
Migdalia and her family invited us to spend a day at their land in the middle of the island. They showed us around places, that most of the tourists don´t get to see otherwise. They have made a wonderful feast for us. Migdalia prepared handmade cheese, showed us how to cook some local dishes with the islands crown dish called ¨run down¨, a thick coconut soup with local veggies like plantains, yuca, tequisque or malanga and with whole fish and lobster.
We have spent two lovely days together on their farm, eating fruits directly from the trees,, drinking lots of coconut water, searching for wild animals (like tarantulas!) and listening to stories about life on corn islands.
Migdalia, Oscar, his brother Jesus and children Lily and Sindey became our family for these few days. Thank you so much guys, it was great to have crossed paths!
We also met three Catalunyan girls: Sandra, Lourdes and Judith and the Spaniard Ramon and a really big bunch of other people we crossed on the boat and then again several times on the Big Corn. We stayed together with Kasia and the Colombian Sebastian, having night picnicks in the moonshine at the beach and lazy days in the sunshine in the perfectly blue water.
CORN ISLAND- ISLAS DE MAIZ- Wyspy Kukurydziane.
Big COrn, czyli ¨Duza Kukurydza¨ ;) to wieksza z tych dwoch wysp na karaibskim wybrzezu Nikaragui.
Kolumb ¨odkryl¨ wyspy niechcacy podczas swojej trzeciej podrozy do Indii. Miedzy latami 1655 a 1860 wyspy, wraz z calym niemalze wschodnim wybrzezem Nikaragui byly pod brytyjskim protektoratem, choc w praktyce rzadzil tu ktos inny... mianowicie piraci;)
Krotko po zadekalrowaniu suwerennosci przez Nikarague, wyspy dostaly sie na 99 lat pod laskawa opieke Stanow Zjednoczonych, chociaz uzyskane w 1914r na mocy ukladu Bryan-Chamorro prawo do uzywania wysp w celach wojskowych nigdy przez Amerykanow nie bylo specjalnie egzekwowane a w 1971 roku stracilo swoja moc. Do tej pory czuc odmiennosc mieszkancow wysp, nie tylko dzieki wielkiej roznorodnosci rasowej (tubylcy to garfuna, miskitos i kreole) ale tez kulturowej. Mieszkancy Corn Islands domagaja sie autonomii od Nikaragui.
Duza wyspa ma zaledwie 10km kwadratowych i okolo 6200 mieszkancow. Jest tez bardziej zabudowana, sa tu samochody (wydaje sie ze wszystkie samochody sa tez taksowkami) ale tez mniej tu turystow a mieszkancy zyja przede wszystkim z rybolowstwa i lapania langust.
Na Big Corn spedzilismy w sumie okolo tygodnia (w dwoch ratach, przed i po wizycie na Little Corn). Zatrzymalismy sie pod namiotem, na podworku lokalnego hoteliku Casa Blanca. Rodzina, ktora nas goscila byla przemila, pozwalali nam uzywac do woli swojej kuchni (dajac lokalne porady w sprawie gotowania), opowiadali historie z zycia wyspy i (wy)grywali w karty z Hectorem.
Juz na statku, ktorym przyplynelismy, poznalismy caly tabun ludzi, ktorych pozniej spotykalismy na obu wyspach, czujac sie dzieki temu jak u siebie.
Najbardziej pamietnym bylo spotkanie z Migdalia i jej szwagrem Jesusem a pozniej z cala reszta rodziny, mezem Oscarem i dziecmi Lily i Sidneyem. Spedzilismy z nimi mnostwo czasu na ich farmie w centrum wyspy oraz zwiedzajac zakatki, gdzie turysci raczej nie docieraja. Zobaczylismy punkt widokowy na najwyzszym (i jedynym) wzniesieniu na wyspie, zrobilismy sobie konkretny trekking przez lasy, pola, platacje fasoli, bananow i kokosow oraz pastwiska i chaszcze, ktore bez maczety nie bylyby do przejscia.
Zjedlismy u nich na farmie kilka niesamowitych posilkow a Migdalia pokazala nam jak gotowac lokalne potrawy i robic ser. Cale popoludnie zajelo nam przygotowanie ru down, bardzo typowej gestej zupy z mleka kokosowego (recznie robionego z recznie scietych kokosow oczywiscie), zielonych platanow, tequiske, melangi i juki oraz ryba wrzucanych do nie w calosci i langust. Szczescia dipelnialy owoce prosto z drzewa i hektolitry wody kokosowej z zielonych kokosow.
Spacer przez centrum wyspy pokazal nam tez te niefajna strone... Mimo ze gdzies w wyspiarskich magazynachod kilku lat na zmontowanie czekaja maszyny do segregacji i reutylizacji smieci, odpady nadal laduja na dzikim wysypisku w srodku lasu. Urzednicy pozwalaja na to, mimo ze wysypisko uniemozliwia korzystanie z zasypanej odpadami panstwowej drogi...
Poza tym wyspa jest piekna. Mozna ja obejsc dookola. Wiekszosc tego dosc dlugiego, acz przyjemnego spaceru prowadzi ulica ciagnaca sie wzdluz plazy. Na szczescie nie jest ona zbyt ruchliwa. Druga strona wyspy to najpiekniejsze plaze, blektina, krystalicznie przejzysta woda i rybackie osady. Gdzies tutaj byl nasz oboz w Casa Blanca. Wystarczylo przejsc przez ulice i siup... bylo sie na plazy. A na plazy tuz obak naszej przydomowej co weczor popijalismy zimne piwo w swietle ksiezyca, bo sasiadka posiadajaca wiecznie pusty bar pozwalala nam przetargac stol i krzeselka prosto na plaze!
No hay comentarios:
Publicar un comentario